Το χωριό

Βρίσκεται σε ύψος 620 μέτρα. Απλώνεται αμφιθεατρικά ανάμεσα σε δύο ράχες, κάτω από την κορυφή του Πηλίου Εύζωνας ή Σχιντζουράβλι.
 Ο τόπος πάνω από τον οποίο δεσπόζει είναι καταπράσινος και εύφορος (κυρίως λόγω της εκτεταμένης καλλιέργειας της ελιάς, αλλά και των οπωροφόρων δέντρων) και εκτείνεται από την παραλία του Παγασητικού ως την κορφή του βουνού και αναδιπλώνεται και πίσω από αυτή.
 Το χωριό Αγιος Γεώργιος έχει μια πλούσια ιστορική διαδρομή και μια μακριά παράδοση αρχοντιάς, νοικοκυροσύνης και πλούτου.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του Αγίου Γεωργίου Νηλείας είναι ότι παρά την ομορφιά του και την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά του δεν έχει ακόμη τραβήξει την προσοχή των πολλών, διατηρώντας όλα εκείνα τα παραδοσιακά στοιχεία που το κάνουν ξεχωριστό…που πέρα απο το σαββατοκύριακο ριλάξ, χρησιμεύει ως βάση για να απολαύσετε το κεφαλοχώρι που λέγεται δυτικό Πήλιο.

Δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια την ιστορική του αφετηρία γιατί κάθε ιστορικό έγγραφο καταστράφηκε με την πυρπόληση των Τούρκων το 1823.

Στο χωριό υπάρχουν περίπου τετρακόσιες περίπου κατοικίες, όλες περιτριγυρισμένες από πλατάνια, μηλιές, καστανιές, αχλαδιές, κερασιές. Τελευταία βέβαια βλέπει κανείς και αρκετές κατοικίες επωνύμων, οι οποίοι το προτιμούν για τις ήσυχες αποδράσεις τους.
Ο Άγιος Γεώργιος Νηλείας ή «μεγάλος» Αϊ-Γιώργης, όπως τον ήξεραν οι παλιοί Πηλιορείτες, συνοικίστηκε γύρω από το παλιό και κατεστραμμένο ομώνυμο μοναστήρι, από το οποίο πήρε και το όνομά του γύρω στο 1500.
Και όντας αργότερα από τα βακούφικα χωριά του Πηλίου και μάλιστα σε κάποιες περιόδους έδρα του βοεβόδα, αναπτύχθηκε και έγινε τρανό κεφαλοχώρι χάρη κυρίως στην καλλιέργεια της ελιάς, που αποτελεί πάντα το πρώτο και έσχατο προϊόν του τόπου.
Ο Άγιος Γεώργιος θεωρείται επίσης και από τα πρωτοπόρα από πλευράς πνευματικής ανάπτυξης του Πηλίου, καθώς λίγο πριν από την ενσωμάτωση της Θεσσαλίας λειτουργούν σε αυτό «Σχολείο κοινών γραμμάτων» αρρένων, «Παρθεναγωγείο» και «Ελληνικό Σχολείο». Το οξύ όμως δημογραφικό πρόβλημα που δημιούργησε η συσσώρευση πολλών κατοίκων αναγκάζει την ίδια περίοδο αρκετούς Αϊγιωργίτες να ξενιτευτούν κυρίως στην Αίγυπτο, αλλά και την Πόλη, την Οδησσό και αλλού, όπου, αφού πολλοί από αυτούς προκόβουν, συνεχίζουν την πλούσια παράδοση των παλιών συμπατριωτών τους ευεργετών (όπως του Διαμαντή Χατζηευαγγελινού, του Γεωργίου Αναγνώστη και του Νικόλαου Τζώρτζου), διαθέτοντας μεγάλα ποσά για έργα κοινής ωφελείας στην πατρίδα τους.
Τέτοιοι ευεργέτες ήταν οι αδελφοί Δημ. και Κων. Καραγιαννόπουλοι, που ίδρυσαν αντίστοιχα τα σχολαρχεία του Αγίου Γεωργίου και της Άνω Γατζέας, ο Κων. Βολιώτης που ανήγειρε την εκκλησία της Ευαγγελίστριας, επίσης στην Άνω Γατζέα και ο Κωστής Κοντογεώργης, που ανήγειρε την εκκλησία του Τιμίου Σταυρού στην Κάτω Γατζέα καιτη βρύση «Λιοντάρι» στον Άγιο Γεώργιο.
Αρχιτεκτονικά ο Άγιος Γεώργιος έχει διατηρήσει σε μεγάλο βαθμό την αυθεντικότητά του και αποζημιώνει τον επισκέπτη που περιμένει να αντικρύσει ένα πανέμορφο παραδοσιακό χωριό.
Τα σπίτια του, αν και κλειστά, είναι περιποιημένα.
Πέρα από τα παραδοσιακά δίπατα με το σαχνισί και τα πολλά παράθυρα, τα πετρόχτιστα με το αρμολόι και τη μονόριχτη στέγη-«λέπι», διακρίνεις ροζ, γαλάζια, ώχρες, «βενετσιάνικο» κόκκινο.
Στα χρόνια της ακμής του χωριού, στις αρχές του αιώνα, κάποιοι Αγιωργίτες που έφυγαν στα ξένα και έκαναν περιουσίες, επέστρεψαν και έχτισαν τις εξοχικές τους κατοικίες στη νεοκλασική αντίληψη της εποχής. Τρία από τα αρχοντικά αυτά σήμερα λειτουργούν ως ξενώνες, δημιουργώντας και τη «μαγιά» για την τουριστική αναγέννηση του χωριού. Αρχοντικό Βογιαντζοπούλου, Αρχοντικό Ιωαννίδη, Αρχοντικό Τζώρτζη.
Ατέλειωτες βόλτες κάτω από τις οξιές στις παλιές διαδρομές των συντηρημένων καλντεριμιών και μονοπατιών που ενώνουν τα χωριά μεταξύ τους.